PRAWO PRZEWOZOWE
USTAWA z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe 1 Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. [Zakres przedmiotowy ustawy] 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. Art. 2. [Informacja o zakresie działania przewoźnika] 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. Art. 3. [Obowiązek przewozu osób i rzeczy] 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. [Regulamin przewozu osób i rzeczy] Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 i 2435 oraz z 2019 r. poz. 730, 1495, 1696 i 2020), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. [Powierzenie wykonania przewozu innym przewoźnikom] Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. Art. 6. [Przewóz wykonywany wspólnie przez kilku przewoźników] 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. [Zwolnienie od obowiązku przewozu] Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. Art. 8. [Ograniczenie obowiązku przewozu] 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona), c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów, d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. Art. 9. [Obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego w interesie publicznym] 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania. Art. 9a. [Ograniczenia w przewozie rzeczy w żegludze śródlądowej] W przypadku wystąpienia poważnych zakłóceń na rynku usług przewozowych w żegludze śródlądowej, w tym nadmiernej podaży usług przewozowych, minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić ograniczenia w przewozie rzeczy w żegludze śródlądowej, określając czas ich obowiązywania oraz zakres przedmiotowy lub terytorialny ich stosowania, biorąc pod uwagę środki podjęte przez Komisję Europejską na podstawie właściwych przepisów Unii Europejskiej 2 . Art. 10. (uchylony). Art. 11. [Taryfy i cenniki; wgląd do przepisów przewozowych] 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo przyjęty, ustalone lub stosowane przez niego taryfy lub cenniki. 2. Przewoźnik zapewnia zainteresowanym bezpłatny wgląd do obowiązujących go przepisów przewozowych. Art. 11a. [Uzgadnianie rozkładów jazdy z organami celnymi] 1. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy międzynarodowe w transporcie kolejowym lub drogowym jest obowiązany do uzgadniania z właściwym miejscowo organem celnym rozkładów jazdy środków przewozowych, a zwłaszcza czasu i miejsca przekroczenia przez te środki granicy
ROZPORZĄDZENIE W SPRAWIE USTALANIA STANU PRZESYŁEK ORAZ POSTĘPOWANIA REKLAMACYJNEGO
Dz.U.2006.38.266 z dnia 2006.03.07 Status: Akt obowiązujący Wersja od: 23 marca 2018r. Wejście w życie: 15 marca 2006 r. § 1. [Przedmiot regulacji; wyłączenia] 1. 2 Rozporządzenie określa: 1) szczegółowy tryb i sposób ustalania stanu przesyłek; 2) warunki, jakim powinny odpowiadać reklamacje i wezwania do zapłaty z tytułu przewozu osób i przesyłek; 3) tryb postępowania reklamacyjnego. 2. 3 Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do skarg, o których mowa w: 1) art. 26 i 27 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1); 2) art. 24 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.); 3) art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 14, z późn. zm.). § 2. [Dokonanie ustalenia stanu przesyłki] 1. Ustalenia stanu przesyłki dokonuje się protokolarnie w czasie przewozu lub po jego zakończeniu w celu określenia zakresu szkody, jeżeli nastąpiło naruszenie stanu przesyłki. 2. Za naruszenie stanu przesyłki uważa się każde obniżenie wartości przesyłki spowodowane nieprawidłowościami lub zaniedbaniami w okresie od przyjęcia jej do przewozu aż do jej wydania uprawnionemu. 3. Przewoźnik przystępuje niezwłocznie do sprawdzenia i ustalenia stanu przesyłki na wniosek uprawnionego, a także w przypadku, gdy: 1) spostrzeże ślady naruszenia przesyłki, pojemnika transportowego lub środka transportowego (plomb, zamknięć, ścian, podłogi lub dachu); 2) przypuszcza, że przesyłka doznała ubytku lub uszkodzenia. 4. O podjęciu czynności sprawdzania i ustalenia stanu przesyłki przewoźnik zawiadamia uprawnionego. 5. Uprawniony może brać udział w czynnościach sprawdzania i ustalania stanu przesyłki także w przypadku, gdy ustalenie stanu przesyłki nie następuje na jego wniosek. W takim przypadku uprawniony również podpisuje protokół ustalenia stanu przesyłki. § 3. [Protokół ustalenia stanu przesyłki] 1. Protokół ustalenia stanu przesyłki powinien zawierać w szczególności informacje dotyczące: 1) pierwotnego stanu przesyłki i wartości przesyłki wynikającej z zapisów w dokumencie przewozowym; 2) rodzaju naruszeń stanu przesyłki, pojemnika transportowego lub środka transportowego; 3) rozmiarów naruszenia, w tym ubytków ilości, masy lub objętości przesyłki; 4) przypuszczalnego czasu i miejsca, w którym nastąpiło naruszenie stanu przesyłki; 5) przypuszczalnych przyczyn naruszenia stanu przesyłki; 6) innych okoliczności, w jakich nastąpiło naruszenie stanu przesyłki. 2. Jeżeli ustalenia stanu przesyłki dokonuje się po jej wydaniu, to w protokole odnotowuje się także okoliczności ujawnienia naruszenia stanu przesyłki. § 4. [Przedmiot reklamacji]Uprawniony albo podróżny może złożyć do przewoźnika reklamację: 1) z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu; 2) gdy nie zgadza się z treścią wezwania do zapłaty i może udowodnić, że posiadał ważny dokument przewozu lub dokument poświadczający jego uprawnienie do przejazdu bezpłatnego lub ulgowego. § 5. 4 [Forma złożenia reklamacji] 1. Reklamacja może być złożona w formie: 1) pisemnej: a) w jednostce organizacyjnej wskazanej przez przewoźnika jako właściwej do załatwienia reklamacji, b) w dowolnym punkcie odprawy lub c) przesyłką pocztową za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1481), zwanej dalej „Prawem pocztowym”; 2) ustnej do protokołu – w jednostce organizacyjnej, o której mowa w pkt 1 lit. a, o ile taka forma złożenia reklamacji została wskazana przez przewoźnika; 3) dokumentowej – z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, o ile takie środki zostały do tego celu wskazane przez przewoźnika; 4) elektronicznej – z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, o ile takie środki zostały do tego celu wskazane przez przewoźnika, i z opatrzeniem kwalifikowanym podpisem elektronicznym. 2. Złożenie reklamacji z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej oznacza zgodę uprawnionego albo podróżnego na doręczenie przez przewoźnika: 1) odpowiedzi na reklamację, 2) wezwania, o którym mowa w § 6 ust. 3 lub § 6a ust. 1 – na adres poczty elektronicznej, z którego reklamacja została wysłana, albo z wykorzystaniem innego środka komunikacji elektronicznej użytego przez uprawnionego albo podróżnego do złożenia reklamacji, o ile w treści reklamacji nie umieszczono żądania udzielenia odpowiedzi lub doręczania wezwań w formie pisemnej na wskazany adres zamieszkania lub siedziby. 3. Uprawniony albo podróżny, który złożył reklamację w formie, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, może zażądać udzielenia odpowiedzi na reklamację lub wezwanie z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, jeżeli przewoźnik wskazał możliwość prowadzenia korespondencji w tej formie. 4. W trakcie rozpatrywania reklamacji uprawniony albo podróżny powiadamia przewoźnika o zmianie adresu zamieszkania lub siedziby, adresu poczty elektronicznej lub innego środka komunikacji elektronicznej. W przeciwnym razie doręczenia, o których mowa w § 6 ust. 3 lub § 6a ust. 1, dokonane na dotychczasowy adres lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej wykorzystanych do złożenia reklamacji uznaje się za skuteczne. § 5a. 5 [Termin złożenia reklamacji] 1. Reklamację składa się nie później niż w terminie roku od dnia, w którym zaistniało zdarzenie uzasadniające jej złożenie, z zastrzeżeniem § 9 ust. 1. 2. W przypadku, o którym mowa w art. 77 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, reklamację składa się nie później niż w terminie dwóch miesięcy od dnia, w którym zaistniało zdarzenie uzasadniające jej złożenie. § 5b. 6 [Treść i załączniki do reklamacji] 1. Reklamacja powinna zawierać: 1) imię i nazwisko (nazwę) i adres zamieszkania (siedziby) przewoźnika; 2) imię i nazwisko (nazwę) i adres zamieszkania (siedziby) uprawnionego albo podróżnego; 3) załączoną kopię dokumentu dotyczącego zawarcia umowy przewozu lub dane określone przez przewoźnika, pozwalające zidentyfikować zawartą umowę przewozu; 4) uzasadnienie reklamacji; 5) kwotę roszczenia (oddzielnie dla każdego dokumentu przewozowego); 6) numer rachunku bankowego lub adres właściwy do wypłaty odszkodowania lub innej należności; 7) podpis uprawnionego lub podróżnego – w przypadku reklamacji wnoszonej w formie pisemnej. 2. Do reklamacji mogą zostać załączone kopie innych dokumentów związanych z rodzajem i wysokością roszczenia, w tym poświadczających uprawnienie do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów. 3. Do reklamacji składanej w formie dokumentowej albo elektronicznej załącza się dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i ust. 2, w postaci elektronicznej. 4. Do reklamacji składanej w formie ustnej załącza
KONWENCJA CMR
Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów(CMR)sporządzona w Genewie dnia 19 maja 1956 r.(Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, sprost. Dz. U z 1995 r. Nr 69, poz. 352) WstępUmawiające się Strony,Uznając za pożyteczne uregulowanie w jednolity sposób warunków umowy międzynarodowego przewozudrogowego towarów, w szczególności jeś li idzie o dokumenty uż ywane do tego przewozuorazo odpowiedzialność przewoźnika,Zgodziły się na następujące postanowienia:Rozdział IZAKRES STOSOWANIAArtykuł 1
Low Emission Zone w Anglii – kilka słów o rejestracji pojazdu oraz o odwołaniach od nałożonych mandatów
Polskie firmy transportowe wykonujące przewozy na terenie Wielkiej Brytanii bywają zaskakiwane bardzo wysokimi mandatami, które otrzymują od londyńskiego urzędu miasta – Transport For London. Kara za jeden mandat LEZ może wynieść ponad 10.000 zł, a w trakcie jednego wjazdu do centrum Londynu przewoźnik może ich otrzymać nawet kilkadziesiąt. Aby ich uniknąć należy pamiętać o wcześniejszym zarejestrowaniu każdego pojazdu z floty. Czasem zdarzają się sytuacje, kiedy przewoźnik zapomni dokonać rejestracji i otrzyma mandat LEZ, wówczas koniecznym jest podjęcie jak najszybszych działań, celem złożenia odwołania od mandatu LEZ i anulowania kary. Poniżej przedstawiamy krótki opis całej procedury, która mimo skomplikowanego nazewnictwa w zasadzie przebiega sprawnie i bezproblemowo. Czym jest strefa LEZ Strefa Małej Emisji – Low Emission Zone („LEZ”) została wprowadzona w Londynie 4 lutego 2008 r. i aktualnie obejmuje swym zasięgiem praktycznie cały tzw. Większy Londyn („Greater London”). Celem jej wprowadzenia było ograniczenie emisji spalin wytwarzanych przez starsze modele silników diesla znajdujące się w autobusach, autokarach, vanach, minibusach oraz oczywiście samochodach ciężarowych. Z obowiązku spełnienia wymogów ekologicznych LEZ zwolnione są auta osobowe i motocykle. Przypominamy także, że od 1 marca 2021 r. normy emisji LEZ dla samochodów ciężarowych, samochodów dostawczych i innych specjalistycznych pojazdów ciężkich powyżej 3,5 tony, a także autobusów, minibusów i autokarów powyżej 5 ton, uległy zmianie z Euro IV dla cząstek stałych (PM) na Euro VI dla PM i tlenków azotu (NOX). Pojazdy te muszą spełniać normę emisji spalin Euro VI lub uiszczać opłatę dzienną. Strefa Małej Emisji (LEZ) działa przez 24 h na dobę 7 dni w tygodniu. Jak uniknąć mandatu LEZ? Pierwszym sposobem pozwalającym na uniknięcie mandatu LEZ jest opłacenie wjazdu do Strefy Małej Emisji. Należy to zrobić poprzez oficjalną stronę Transport of London. Aktualna opłata wynosi od 100 do 300 funtów za każdy dzień, gdy pojazd znajduje się w LEZ, nie dotyczy to jednak samego parkowania. Wysokość opłaty zależy od rodzaju pojazdu jakim się poruszamy – aktualną wartość opłaty można sprawdzić na stronie internetowej Transport for London: (https://epcplc.com/uk_low_emission_zonen). Opłatę należy uregulować maksymalnie w terminie trzech dni od dnia zakończenia przejazdu. W sytuacj, gdy przewoźnik nie ureguluje opłaty we wskazanym czasie może uzyskać mandat, którego wysokość może wynosić Drugim sposobem jest dokonanie rejestracji w systemie LEZ – dokładną procedurę opisujemy poniżej. Rejestracja LEZ Rejestracji można dokonać online przy wykorzystaniu formularza dostępnego na stronie internetowej Euro Parking Collection plc (EPCplc), która współpracuje z Transport for London w zakresie windykacji należności z tytułu nieuiszczonych kar pieniężnych. Formularz jest bardzo intuicyjny, można go uzupełnić bezpośrednio na stronie internetowej i wygenerować plik PDF. W formularzu należy podać dane właściciela, dane kontaktowe oraz informacje o rejestrowanym pojeździe. Uzupełniony formularz, należy wydrukować, zweryfikować, czy wszystkie podane informacje są poprawne, czy nie ma żadnych literówek. Czasami zdarza się, że podczas wydruku na formularzu brakuje ostatniej litery/cyfry numeru rejestracyjnego pojazdu. Jeśli wszystko się zgadza, należy podpisać formularz i przygotować skan. Zeskanowany dokument należy przesłać w formie elektronicznej do urzędu w Londynie. Do wniosku należy załączyć: Po przesłaniu formularza, powinniśmy otrzymać potwierdzenie otrzymania wiadomości przez Transport for London. Urząd zazwyczaj rozpatruje wniosek w terminie około 2-3 tygodni, choć oczywiście zdarzają się sytuacje, że potwierdzenie rejestracji można otrzymać znacznie wcześniej lub troszkę później, wówczas należy uzbroić się w cierpliwość. Co ważne, w sytuacji, gdy przewoźnik musi wjechać do strefy LEZ, zanim otrzyma potwierdzenie pomyślnie zakończonej rejestracji powinien uiszczać dzienną opłatę, w przeciwnym razie naraża się na uzyskanie mandatu za naruszenie wymogów LEZ. Pojazd można zarejestrować także przez stronę internetową https://www.epcplc.com/tfl_registration/account/overview. Niestety logując się na podanej stronie można zarejestrować ograniczoną ilości pojazdów, co przy większej flocie bywa problematyczne, dlatego rekomendujemy proces rejestracji opisany powyżej. 5. Odwołanie od mandatu LEZ Jeśli jednak zapomnimy i nie zarejestrujemy we właściwym czasie pojazdu i otrzymamy mandat za wjazd do strefy LEZ to nic straconego – od takiego mandatu można się jeszcze odwołać! W zależności od stanu sprawy odwołanie należy skierować albo do Euro Parking Collection plc albo do firmy windykacyjnej Contractum. Można się kontaktować z tymi podmiotami zarówno listownie, jak i elektronicznie. Oczywiście podstawą odwołania od mandatu LEZ jest dokonanie jak najszybszej rejestracji pojazdu, którego dotyczy mandat. Mimo, że proces rejestracji oraz odwołania wydaje się dość prosty i intuicyjny rekomendujemy skorzystanie z pomocy prawnej kancelarii specjalizującej się w tych sprawach, ponieważ zdarzają się sytuacje, w których przewoźnik postanowił “zadziałać na własną rękę” a później zrobił się spory kłopot ze złożeniem skutecznego odwołania i anulowaniem nałożonych mandatów. autor: aplikant radcowski Patrycja Szostek #lowemissionzone #ultralowemissionzone #
